Койкоңдогон бир короз болуптур. Көйрөң экен. Тиякка бир өтүп, биякка бир өтүп, көкүрөгүн жайып, короодогу тартипке көз салганы жанда жок экен. Бир күнү ал коргонго секирип чыгып үн катат:
– Ку-ка-ре-ку! Ку-ка-ре-ку! Мен – шах-корозмун. Хандардын ханы, шахтардын шахы, султан-корозмун. Мага караштуу тооктордун баары сүйкүмдүү, апапакай, капкара, чаарала, сапсары. Дүйнөдө кай жаныбар сулуу? Баарынан коркпогон кайсы жаныбар?
Жамыраган тооктордун баары жүгүрүп келет алдына – карасы, агы, чаараласы, күрөңү, сарысы бар. Баары улуу урматтуу хандардын ханы, дөөлөттүү-сөөлөттүү султан, шахтардын шах-корозуна жол бошотуп ырдашат:
– Ко-ко-ко-ко-куй, жарык чачкан ханыбыз, ко-ко-ко-ко-куй, укмуштуу султаныбыз, ко-ко-ко-ко-куй, нур чачкан шахыбыз, ко-ко-ко-ко-куй нур төккөн улуу паашабыз, сизге ким теңгеле алсын! Бу дүйнөдө сизден алдуу-күчтүү жан барбы? Бу жашоодо сизден акылдуу да, сизден сулуу да эч жан жок.
– Ку-ка-ре-ку! Ку-ка-ре-ку! – короздун үнү мурдагысынан да катуулайт. – Дүйнөдө кайсы жандуунун үнү арстандыкынан да айбаттуу? Кайсы жандын буттары жоон, көйнөгү ала-була?
– Биздин улуу урматтуу падышабыз сиздин гана көйнөгүңүз ала-була, сиздин гана буттарыңыз жоон, шахтын шахы, биздин султаныбыз сиздин үнүңүз арстандыкынан да айбаттуу, – деп какылыкташат тооктор.
Короз ансайын кербезденет. Төрөпейилдик менен таажысын тикчийтип, болгон күчү менен үнүн созот:
– Ку-ка-ре-ку! Ку-ка-ре-ку! Жаныма жакын келип жаңырта кыйкыргылачы кана: кимдин төбөсүндөгү таажы баарысыныкынан бийик?
Жамыраган тооктор сылаң короз конуп отурган коргонго келип баштарын ийип ырдашат:
– Сиздин чокуңуздагы таажы жалындай жарык чачат. Сиз бирден бир шахсыз, бирден бир падышасыз!
Күлтүйгөн ашпозчу акырын келет да, корозду шап кармайт.
– Ку-ка-ре-ку! Ко-куй эле, ко-куй!
– Ко-куй, ко-куй! Ко-куй! – тооктор чуру-чуу салат.
А ашпозчу өзүн шах санаган корозду колго түшүрдү да, улуу урматтуу падышаны мизи жалаңдаган бычак менен мууздап салса болобу! Ашпозчу шахтын шахынын ала-була көйнөгүн тытмалап жулду да, ченде жок кубаттуу султандын этинен шорпо кайнатты эле, аны жеп отурган адамдар минтип макташты:
— Ой-бай, бу короз укмуштай семириптир го. Даамын айтпа!
