Укканыбызга караганда жаңгактын кабыгы, бир тоголок катыган талкан жана чымын дос болуптур. Бир күнү алар саякатка чыгып, бир топ жол жүрүшкөн соң алдыларынан аккан суу чыгат. Аркы өйүзгө өткөндөн башка арга жок эле, андыктан эки досуна караганда жүрөктүүрөк жаңгак кабыгы:
— Өзүм биринчи өтөйүн! – деп сууга секирери менен катуу агым аны аласалдыра алып жөнөйт.
Досун куткарыш үчүн катыган талкан артынан секиргенде дароо эле эзилип, түшкөн жери агара түшкөнү болбосо, дайынсыз кетет. Ал эми үчүнчү дос – чымын наркы өйүзгө оңой эле учуп өтүп, бул экөөнүн жоругуна боору каткыча ушунчалык катуу дыңылдап күлдү эле, жээктеги чөп арасында уктап жаткан бака ойгонуп кетип, уйкусун бузган бул макоону узун тилине шып эттире илип, лак эттире жутуп койду.
Кабыкча чечкиндүү, талкан доско күйүмдүү боло албаган, дос болумуш этип арамзааланган, бирөөнүн кырсыгына күлгөн чымынга чала болду!
