Мурда цесарка менен короз асманда жашаган дейт. Экөө бир күнү туакты бирге ичишет. Акыры ичерге эч нерселери калбаганда цесарка корозго деп турганы:
– Барып дагы таук апкелчи!
– Кичүүдөй болуп өзүң эле барып келсең, – короз кекеңдейт.
Экөө кыжыңдашат: кайсынысы улуу, кайсынысы кичүү экенине бирин бири ынандыра алышпайт. Экөө анан бул чырдын чын-төгүнүн териштирүүгө Күнгө барышат.
– Жерге түшкүлөчү. Менин деңизден жогору көтөрүлгөнүмдү кимиң биринчи көрөр болсоңор, улууңар ошол болот, – дейт Күн.
Экөө эмне кыла алышмак, жерге түшүнөт. Күндүн чыкканын көрүш үчүн цесарка дарактын эң башындагы бутакка конот. Короз жайбаракат дарактан ылдыйкы үйгө конот да, таң атпай: «Кукарекусун баштайт!» Цесарка андан кеч калса да, өз ырын сайрайт кубултуп.
Бирок мөрөйдү корозго уттуруп койгондуктан талааны көздөй дыр коёт. Ал мурда короз менен бирге жашаганы менен кийин ошентип үйдөн качма жапайы болуп калыптыр.
