Бир курдай айыл четиндеги дөңсөдө короз менен түлкү капыл-тапыл кабылып калат. Шаштысы кеткен короз бакка конуп, ырын созот.
– Сен бу жерде не кылып жүрөсүң? – деди түлкү.
– Ырдап отургандагым, – деди короз.
– Ырдаганыңды койчу. Түшпөйсүңбү бери, намазга чогуу жыгылалы!
Түлкүнүн арам оюна короз шыдыр түшүндү да, үн катты:
– Токто! Мен ырдап турайын, ага чейин башка динчилдер окуй турсун, биз анан жыгылабыз намазга!
– А эмне, дагы бирөөлөр келмек беле? – түлкү таңгалып сурады.
– Мына келатышпайбы, карасаң! – короз айыл жакка канат сермеди.
Түлкү айыл жакка көз салса – чын эле таркыйган эки тайганын эрчиткен мергенчи көрүндү.
Коркконунан селдейген түлкү корозго айтканы:
– Сен анда мен жок деле намаз окуй бер, мен тез эле келем. Кашайып, даарат алганды унутуп коюптурмун. Сен го даарат кылыпсың, – деген бойдон токойду көздөй сызыптыр.
