Илгери-илгери алыскы бир ороондо Улан менен Айсулуу аттуу кыз бала жашаптыр. Алар бала кезинен бери бирге өсүп, кен талааларда ойноп, терең достук мамиле түзүшкөн. Убакыт өтүп, алардын достугу таза жана назик сүйүүгө айланат.
Бир жолу жылдыздуу түндө Улан Айсулууга алтын сыйкырдуу жүрөк түрүндөгү тумарды тартуулайт. Тумар жылуу алтын түскө боёлуп, асмандагы жылдыз сыяктуу жаркырайт. Улан: «Бул жүрөк – биздин байланыштын, назиктигибиздин жана ишенимдүүлүгүбүздүн белгиси», – деп, тумарды Айсулууга сунат.
Тумар алардын бакыт жана кубаныч булагы болуп калат. Алар бирге болгондо же бири-бирин эстегенде, тумар андан да жарык күйүп, эки жүрөктүн ортосундагы сыйкырдуу көпүрө сыяктуу кызмат кылат.
Бирок кыйынчылыктарсыз жомок болбойт эмеспи. Бир күндө коңшу падышалык менен согуш жарыяланып, Улан аскерге чакырылат. Кетип жатып ал Айсулууга: «Биздин жүрөгүбүз бул тумар аркылуу дайыма байланышта болот», – деп айтат.
Айсулуунун жүрөгү сагынычка толуп, тумарды кармап, сүйүүсүнө ишенет. Анан бир күнү токой четиндеги сыйкырчы аял жөнүндө угуп, анын жардамына кайрылат. Сыйкырчы аял Айсулууга сыйкырдуу күзгү берип, анын жардамы менен Уланды көрө ала турганын айтат. Күзгүгө караган Айсулуу Уланды кайтып келе жаткан кемеде көрүп, кубанган бойдон үйүнө кайтып барат.
Улан кайтып келгенде, экөө бири-бирине боору жазыла кучакташып, күзгүдөн сүйүүлөрүнүн символу болгон жаркыраган жүрөктү көрүшөт. Бул алардын сүйүүсүнүн күчтүүлүгүнүн далили болуп калат.
Улан менен Айсулуунун бул окуясы сүйүү бардык кыйынчылыктарды жеңерин жана аныктуулугун жоготпостон, түбөлүктүү болорун эскерткен уламыш болуп таркап кеткен.
