Күндөрдүн биринде Каркыра токой аралап баратып дөңсөө жерде ойлонуп турган Түлкүгө капысынан кезигип калат.
– Эмне мынча ойлуусуң, Түкө?
– Асман кезип учканга кызыгып турам.
– Кел, сага учканды үйрөтөм. Эки канатымдын ортосуна отур,- деп Каркыра Түлкүнү үстүнө отургузуп алып учуп жөнөйт. Бир кезде:
– Эми буттарыңды каккылап, ылдый карай учуп түш,- деп Түлкүнү коё берет. Түлкү жерге кулап түшөт. Артынан Каркыра келип жанына конуп:
– Учкан оңой эле бекен?
– Оңою оңой дечи. Конгонду үйрөнүү керек болуп турат,- деп Түлкү белинин ооруганын айтып онтолоп жиберет.