Бир жалкоону өзүнүн айылы өлгөнчө тажатты, тимеле тамагына тыгылган сөөктөй эле болду. Же бирөөдөн жакшылык көрбөсө, жакшы сөз укпаса, каткан нан да булардан чыкпас болду.
— Мейли, — дейт, — силерсиз деле жашоом өтөөр. Силерди көрөйүн деген көзүм жок.
Баарын ойлонуп, ызасына чыдабай бир түкүрүп алды да, башы ооган жакка сандалып жөнөдү. Адырдын белине көтөрүлсө, алдынан кошунасы чыгып калбаспы.
— Алыска жөнөдүӊбү, коӊшум?
— Башым оогон, көз көрбөгөн жакка, тууганым.
— Бизди биротоло таштайын деп жатасыӊбы?
— Эмне кылам, — деп жооп берет жалкоо. — Же колумдан бирдеме келбейт, эч нерсе жасагым да келбесе.
— Эмне жакпай калды бизде?
— Суу жакпайт.
— Суу?
— Суу.
— Опе-ей!- аябай таӊ калды кошуна. – Биздикиндей сууну бул өрөөндөн таппайсыӊ. Бир жутсаӊ, айрыла албайсыӊ.
— Аныӊ чын дечи, бирок башка оозго салаар эч нерсеӊ болбосо, куру суудан майнап чыкмак беле, — деген экен.
