Караңгы түндө, үн чыкпай турат,
Теңир тааныган жерлерде кайгы турар.
Жүрөктөрдө муң, көздөрдө жаш,
Үнсүз кыйкырык, боштуктун сырын ачар.
Шамал эс алып, толкундар токтоп,
Жүрөктөр боштуктун ичинде жоктолот.
Бирок үнүм угулат, алыска жетет,
Боштукта жоголгонума ишенбей мен.
Боштуктагы үн – бул жүрөктүн жаңырыгы,
Ар бир соккудан үмүт жаралат кайрадан.
Жолум алыста, бирок алдымда жарык,
Кайра жаралмак үчүн акыркы басмак.
Жылдар өтөт, бирок үнүм өчпөйт,
Кайгы-муңдар артта, күчтөрүм өчпөйт.
Караңгыда жашоо жанат кайрадан,
Боштукта жашаган үмүт жарык кылат.
Сезимдер оттой күйөт ичте,
Боштуктагы үн жүрөктө жашаар.
Жолдор тар болсо да, айлана кара,
Биздин үн, бул дүйнөдө калаар.
Алыстан угулат тынчсыз үн,
Жашырынган кайгы, сезимдердин агымы.
Бирок жарык көрүнөт, үмүт жанында,
Боштуктагы үн – бизди эркин кылган.
Үнүм алыска жетет, жылдарда жаңырып,
Жашоо кайра башталат, жүрөктөрдө жарып.
Бул боштукта эч нерсе, бирок үн калат,
Жүрөктө жашаган үн, ар дайым жагат.
Боштукта ээнсиреп, бирок үмүт жараткан,
Ар бир кадамда үн, бизди кайра күчтөндүргөн.
Үнсүздүктө дагы да, бизди эч нерсе жаппайт,
Үнүбүз менен жарыкка чыгабыз кайрадан.
