Бою шыңга ою нуска кар эле,
Жомок сөзгө жорголугу бар эле.
Ооруп жатып акыретке жол алдың,
Атың минип, кырды ашкан да жаңы эле.
Алыстагы уулумдан кат барбылап,
Амандыгым тилеп турчу ар убак.
Атакемден айрылганга үй эмес,
Айыл дагы калгансыды аңгырап.
Айыл десе атам мага элестеп,
Талдасачу бүгүн эртең барам деп.
Ата деген акылга бек садагам,
Атасы бар деген канча каниет.
Эми мына зор жетилди сезилди,
Эч убакта ата дебейм эч кимди.
Айылымдын аксакалын көргөндө,
Жүрөк толкуйт көргөн өңдүү өзүңдү.
Кайгы мага катуу тийип камчыдай,
Жан кейитип жашым акты тамчыдай.
Карай бердим атам калган сеңирди,
Атын минип азыр түшө калчудай
