Тоо башында, шамал үн чыгарат,
Калкым унчукпай, караңгыда кыялданат.
Жүрөктө оор жүк, жараттар жазылбайт,
Бирок үмүт ар дайым биз менен турат.
Кара түндөр, тагдырдын сыноосу,
Кайгы биздин эң чоң мурасыбыз.
Бийик тоолор, мээримсиз кайгынын түшүндө,
Бирок жүрөктө үмүт – аны эч ким алалбайт.
Алакандай айыл, эл унчукпайт,
Жолдор бош, кайгы да жол табат.
Бирок жүрөктөр, шамалга каршы,
Үмүт менен жарышат, эч качан таштабайт.
Тоо этегинде жашырын сырлар,
Жолдор татаал, бирок биз баш ийбейбиз.
Ар бир кадамда жаңы бир үмүт,
Жарыкка жетер күндү күтүп жүрөбүз.
Үнсүздүк жашырат, бирок жарык көрүнөт,
Тоо арасынан үмүт учат эркиндикке.
Караңгы түндө да үнбүз жаңырар,
Эл үчүн биз акыры чексиз жарык табабыз.
Эски күндөр эстелет, бирок келечек бизде,
Жүрөктөргө эркиндик канат берет.
Бир күн келет, шамал тынчыйт,
Жүрөгүбүздө үмүт жаңы күнү жаркырайт.
Жүрөктөр унчукпай, бирок күчтү сактап,
Күчтүү калк болууга кайра даярбыз.
Ар бир жаңырык, үмүттүн ырын ырдайт,
Тоо тектириндеги ый, бизди кайрадан жаралат.
Жарык учурунда, шамал бизди таштабайт,
Жолдор татаал болсо да, бизди узатат.
Үмүт күчтүү, жүрөктөр бекем,
Тоо тектириндеги ый, биз менен дайым кала берет.
