Аю өзүнүн мамалактарын бактырмакка «нянька» издеп жөнөйт. Токойду аралап жүрүп, карышкырга кезигет.
– Кайда жөнөдүң, Аюке? – дейт кашабаң.
– Мамалактарымды карай турган бирөөнү табыш керек эле, – дейт күрпөң аю.
– Мени деле «нянька» кылып алың, – дейт карышкыр күнк-мыңк.
– А сен ырдаганды билесиңби? – аю кызыга түшөт.
– Албетте, ырдайм, – карышкыр ошол замат уңулдайт: – У-у-у! У-у-у!
– Эй койчу, сеники жарабайт, үнүң ачуу экен, – аю андан ары жолун улайт.
Алдынан коён жолугат.
– Кайда жөнөдүң Аюке?
– Мамалактарымды карай турган бирөөнү табыш керек эле.
– Мага бактырбайсыңбы мамалактарыңды.
– А сен ырдаганды билесиңби?
– Пу-пу, пу-пу, пу-пу – ырдаганы ушул болду коёндун.
– Эй, сен да кыйратыпсың, ырдаганың жарабайт, – аю коёнду да жактырбай жолуна түшөт.
Түлкү кезигет алдынан.
– Кайда жөнөдүң Аюке?
– Мамалактарыма «нянька» издеп жүрдүм эле.
– Мага бактырбайсыңбы аларды.
– Ырдаганды билесиңби анан?
– Билбегендечи. Сонун бир ырым бар, – түлкү мактанды да, үнүн созолонтту:
– Укта бөбөк ойгонбой
Ырдап берем торгойдой:
Аваз үнмүн ой-вой-вой,
ой-вой-вой, вай-вай-вай!
– Йеп, бали! Үн эмес бекен! Кеттик! – аю жетиналбай турду. Күрпөңдөп түлкүнү үйгө ээрчитип жөнөдү.
Эртеси аю ууга жөнөп кетти. Түлкү болсо эч иш кылгысы келбеди, мамалактарды да тойгузбады, бок-сагын да тазалабады.
Аю кечинде келип сурады:
– Мамалактарымды жакшылап карадыңбы?
– Аларга керээлдин кечке ырдап бердим, – деди жанын жегир түлкү.
Чарчап келген аю башка эч нерсе сурабады. Тырп этип уктап калды.
Эртең менен туруп, ууга кетти. А түлкүгө эмне – ачка мамалактарды кароосуз таштады.
Аю кечинде келгенде мамалактары курсактары ачканын даттанып, уңулдай баштады. Аюнун жини кайнады.
– Жанагы жарыбагыр «нянька» деген немеңер кайда жүрөт?
Муну уккан түлкү карап турабы, зып койду, куйругун булаңдатып токойго кире качты.
