Бакыт-таалай каякта?

Үч бир тууган болуптур. Ата-энесинен эрте жетим калышат экен. Балдар эр жетип чоңоюп, өз алдыларынча оокат кылып, үй-жай күтүүгө аракеттенишип, байга малай жүрүшөт. Күндүр-түндүр кара жанын карч уруп, байдын жумушун аткарышат. Канчалык эмгектенишсе да, күндүк тапканы күнүмдүк оокатына жетпейт.

Эң улуусу бир күнү инилерин чогултуп:

«Бул бизге оокат эмес экен, андан көрө жер кыдырып бакыт, таалай издеп табалык» ‒ дейт. Инилери макул көрүшөт.

Жолго чыгышат.

Бир туугандардын баспаган жери, ашпаган тоосу, кечпеген суусу калбайт.

Ачка болуп кыйналган кезде жер айдап жаткан дыйканга келишип, эси ооп жыгылышат.

Дыйкан аларды үйүнө алып барып нан, жарма берип тойгузуп, эмне мынча чаалыгып-чарчап, жер кыдырып жүргөндөрүн сурайт.

Балдар болгон сырларын жашырбай айтып беришет.
Дыйкан талаадагы тилкени көрсөтөт:

‒ Муну анча тереңдетпей казып чыккыла, бош жери калбасын! Ушул аянттын карыштай жерине бир заманда алтын катылыптыр деп укканым бар.

Бир туугандар тилке жерди бүт казып чыгышты. Бирок
алтын таба алышпады.

Дыйканга келип, жаңжал салышты.

‒ «Шашпаган жетет муратка, шашып кетип калбагыла уятка» деген сөз бар. Андан көрө ошол казылган жерди бош таштабай буудай эгип таштагыла! ‒ дейт дыйкан күлүмсүрөп.

Тигилер мостоё түшүшөт. Бирок эми андан башка айла калбаганын түшүнүшкөн бир туугандар дыйкандын айтканын кылышат.

Күркүрөгөн күздө ошол аянтчадан аябагандай мол түшүм алышат. Ошондо гана ага-инилүү жигиттер бакыт-таалайдын кайда болорун түшүнүшкөн экен.