Мергенчи бир күнү кажырлуу капканды койду да, жанына көз кызарткан чоң кесим этти таштап кетти.
Эттин жытын сезген ач түлкү шимшилеп жүгүрүп келип, этти жейин дейт, бирок ойлонот: «Йе, бул соо эмес. Мындай сулп эт талаада жөн эле жатканын өмүрүмдө көргөн эмес элем го». Тобокел кылгысы келбеген түлкү өз жолуна түшөт.
Алдынан карышкыр кезигип сурайт:
– Кандайсың, Түлкү? Эмне маанайың пас?
– Чоң кесим сулп эт жатканын көрүп, жебей калганыма өкүнүп келатам. Орозо кармап жүрбөймүнбү.
– А мен орозо тутпаганым жакшы болуптур, – дейт сүйүнгөн карышкыр. Дейт да сулп эт кайда жатканын сурайт.
– Мынабул жерделе жатат, – түлкү эт жаткан жерди көрсөтөт.
Ачкөз карышкыр этти баса жыгылары менен арткы буту капканга чабылып калат. Түлкү болсо этти илип кетет да жеп баштайт.
– Бул эмне кылганың? – карышкыр кыйкырат, – Сен орозо тутуп жүрөм дебедиң беле!
– Мен эми оозумду ача берсем болот, ай жаңырбадыбы,– деп этти жалмап койгон экен.
